Op een bankje tegen de glazen wand in het Ikea-restaurant zitten een man en een vrouw. Ze drinken koffie, eten een broodje, kijken en praten wat. Zo doen Willem Jan en Trees het al 22 jaar, iedere dag. Een ochtend bij hen aan tafel. "Als zij er niet meer is, dan kom ik ook niet meer. Dan ga ik andere bezigheden zoeken", zegt Willem Jan in een interview met het Eindhovens Dagblad.
Bijna als een vast onderdeel van hun dagelijkse routine, betreden de twee rustig het Ikea-restaurant in Hengelo, net voor 11.00 uur. Al jaren zijn ze hier te vinden, genietend van de ontspannen sfeer en het goedkope aanbod. De man, Willem Jan, en zijn vrouw Maria Teresia, bijgenaamd Trees, zijn beiden in de zeventig en komen uit Borne.
Hun aanwezigheid valt op bij de andere bezoekers, die hen vaak groeten terwijl ze hun ontbijt nuttigen. Het lijkt een soort ontmoetingsplek te zijn voor hen, waar ze zonder enige haast de tijd doorbrengen. Hoewel ze hier niet veel meemaken, genieten ze van de informele sfeer en het gebrek aan verplichtingen om te kopen.
Voor Willem Jan is het vooral een manier om zijn vrouw te plezieren. Maar ondanks de gemoedelijke sfeer, is er ook een vleugje melancholie. Ze herinneren zich de tijd van voor corona, toen het restaurant drukker was met meer sociale interactie. Nu zijn ze, zoals ze het zelf noemen, 'de laatste der Mohikanen'. Maar eenzaam voelen ze zich niet, integendeel, ze hebben een hechte familieband en vinden hier genoeg gezelschap.
Toch beseffen ze dat deze dagelijkse uitjes niet eeuwig zullen duren. Als het moment komt dat Trees er niet meer is, zal Willem Jan andere bezigheden moeten zoeken. Maar voor nu genieten ze van hun momenten bij Ikea, een plek die voor hen veel meer is dan alleen maar een restaurant.
Bron: Eindhovens Dagblad