Het was al snel duidelijk dat de huidige economische crisis heel anders van karakter zou zijn dan de Covid-crisis van 2020-2021. Net vóór het begin van de coronacrisis draaide de economische activiteit op ‘normale snelheid’ en die werd brutaal afgebroken door de lockdowns. "Eens dit slot van de economie werd weggehaald, herstartten de productiebedrijven op volle kracht, zeker in onze sectoren waar een inhaalvraag was ontstaan. Het is duidelijk dat deze energiecrisis heel anders is dan de Covid-crisis", begint Fa Quix zijn opinie namens Fedustria.
Fa Quix, general manager van Fedustria.
De general manager van Fedustria vervolgt: "Even deed de huidige crisis ons dan denken aan de financiële crisis van 2008-2009. Sommigen herinneren zich nog de oververhitting, door het goedkope geld, waardoor ook grondstoffenprijzen en inflatie (indexeringen) plots flink begonnen te stijgen. De economische activiteit ging toen ook kortstondig door een (zeer) diep dal. Alweer niet omdat onze bedrijven het toen niet goed deden, de orderboeken waren immers redelijk goed gevuld. Maar wel omdat de kredietverstrekkers (banken en kredietverzekeringsmaatschappijen) half in paniek kredietlijnen begonnen af te snijden.
Intrinsiek gezonde bedrijven werden daardoor zwaar getroffen, met sluiting van fabrieken en faillissementen tot gevolg. De toen zogenaamde ‘bankencrisis’ heeft tot veel – eigenlijk vermijdbare – economische schade geleid in onze industrie. De inflatie-opstoot werd toen gelukkig snel in de kiem gesmoord. Toen eind 2009 het stof was gaan liggen, was er weliswaar veel economische schade maar de bedrijven die het overleefd hadden konden weer verder aan de slag.
En nu wordt het steeds duidelijker dat deze crisis erg lijkt op die van de jaren zeventig, nu zo’n halve eeuw geleden. Die economische crisis was toen ook een energiecrisis, maar toen was het de olie die plots duurder werd, en nu gaat het om gas. Ook toen lag een oorlog aan het begin van de economische ellende – de Jom Kippoer-oorlog in 1973 en de Russische invasie in Oekraïne in 2022 – en ook toen veroorzaakten, net als nu, de oplopende energieprijzen (en grondstoffenprijzen) een ontsporende inflatie. Net zoals in 1973 verspreidde het gif van de inflatie zich in de hele economie, in alle producten en diensten, en ontketende een helse loon-prijsspiraal die pas in de jaren tachtig langzaamaan kon worden bedwongen. De economische ravage in België en in het Westen was enorm.
In België wordt zo’n loon-prijsspiraal bovendien aangevuurd door het systeem van automatische loonindexering. We gaan daardoor op 2 jaar tijd zo’n extra zes procent loonkostenhandicap opbouwen tegenover onze buurlanden. Onhoudbaar. Die inflatie kan daarom niet langer op de bedrijven worden afgewenteld, of ze gaan massaal failliet.
Dus ook de burger zal moeten delen in deze collectieve verarming, die we nu helaas niet meer kunnen ontlopen. Het tekort met het buitenland dat die verarming illustreert (het tekort op ‘de lopende rekening’) moet door iedereen gedragen worden. Bedrijven in ademnood en een armlastige overheid kunnen dat niet alleen blijven betalen. Indexsprongen – ja meer dan één – zullen onvermijdelijk worden in de loop van 2023. Of willen we met zijn allen de industrie de dieperik zien ingaan? Alleen de zwaksten in onze samenleving moeten we hierbij ontzien.
Naast een beheersing van de stijging van de loonkosten moet er ook dringend een beheersing komen van de energieprijzen. Maar waar blijft dat gasplafond? Fedustria heeft onlangs niet voor niets een Open Brief gepubliceerd met als titel “Geen welvaart zonder industrie, geen industrie zonder betaalbare energie”. We kunnen veel leren uit de economische crisis van de jaren zeventig, maar één ding is zeker: een soortgelijke economische ravage als toen moet te allen tijde vermeden worden", besluit Fa Quix.
Meer informatie:
Fedustria
www.fedustria.be
Belgische federatie van textiel-, hout- en meubelindustrie is bezorgd: