Huishoudens die in 2023 profiteerden van de inkomensafhankelijke huurverlaging geven dit voordeel volledig uit. Dat blijkt uit een analyse van ABN AMRO naar de bestedingsreactie op deze beleidsmaatregel. De netto huurverlaging leidt daarmee direct tot hogere consumptieve bestedingen en wordt niet aangewend voor het opbouwen van financiële reserves.
De bank bestudeerde de effecten van lagere woonlasten op het uitgavenpatroon van huurders. Daarbij is specifiek gekeken naar de Wet eenmalige huurverlaging 2023, die woningcorporaties verplichtte de huren van ongeveer een half miljoen huishoudens te verlagen. De maatregel gold voor huurders met een laag inkomen en een kale huur boven €575,03 per maand. ABN AMRO stelt dat deze beleidsmatige ingreep een unieke kans bood om de impact van een plotselinge en substantiële verlaging van woonlasten te meten.
Uit de analyse blijkt dat het extra bestedingsruimte die ontstaat na de huurverlaging volledig wordt geconsumeerd. Tegelijkertijd daalt de huurtoeslag voor veel huishoudens, waardoor het netto-effect kleiner is dan de bruto verlaging. Desondanks blijft het overgebleven deel geheel beschikbaar voor consumptieve uitgaven. ABN AMRO benadrukt dat dit effect vooral zichtbaar is bij lagere inkomens, voor wie woonlasten doorgaans de grootste kostenpost vormen.
De bank wijst er tevens op dat het gevoerde beleid niet iedereen binnen de beoogde doelgroep heeft bereikt. Hoewel de huurverlaging gericht was op huishoudens met lage inkomens, blijkt uit de data dat een aanzienlijke groep met vergelijkbare inkomens en woonlasten géén verlaging kreeg. Dit onderstreept volgens ABN AMRO de complexiteit van gericht inkomensafhankelijk huurbeleid.
ABN AMRO concludeert dat tijdelijke verlagingen van woonlasten weliswaar effectief zijn in het stimuleren van consumptie, maar dat deze bestedingsimpuls waarschijnlijk weer verdwijnt zodra de maatregel afloopt. Structurele effecten op financiële weerbaarheid blijven daarmee uit.
Bron: ABN AMRO