“Tussen 1974 en 1982 woedde er een grote economische storm in het Belgische economische landschap. Hoge inflatie deed de prijzen van goederen exploderen, het begrotingstekort klom naar ongekende hoogtes en de competitiviteit van onze bedrijven zakte zienderogen weg. Velen dachten toen: we beschermen de consument/kiezer via de automatische loonindexering, en we schuiven de kost van de crisis door naar de bedrijven en de overheid, en alles is opgelost. Tot ze ontdekten dat door zo’n beleid de bedrijven kopje-onder gingen, en de consument/kiezer zijn job en zijn inkomen verloor. Met als dieptepunt een devaluatie van de Belgische frank met meer dan 8 % in 1982. De geschiedenis herhaalt zich vandaag. Eerst het probleem ontkennen, nadien minimaliseren. Nu komt stilaan de realiteit naar boven.” Zo schreef Pieter Timmermans, topman van het VBO, in een opiniestuk in de krant De Tijd van 6 april 2022, meldt Fa Quix van Fedustria.
Fa Quix van Fedustria, de federatie van de textiel-, hout- en meubelindustrie.
"De gelijkenissen tussen die vermaledijde jaren ’70 en nu zijn inderdaad akelig groot. Maar van het verleden kennen we het verloop en dus kunnen we nog tijdig ingrijpen om het rampscenario van een halve eeuw geleden te vermijden. Want het kan razendsnel gaan", schrijft general manager Fa Quix van Fedustria in een blog op de website van de federatie van de textiel-, hout- en meubelindustrie. Hij schreef het al eerder: 'In zes maanden tijd gingen de bedrijven van de hemel naar de hel.'
Inflatie
Fa vervolgt: "De inflatie zit al aan 10%, ongezien de jongste veertig jaar. De doorrekening van de inflatie via de automatische loonindexeringen dwingt de bedrijven om die loonkostenstijgingen op hun beurt door te rekenen in hun verkoopprijzen (de zogenaamde loon-prijsspiraal). Die spiraal moet doorbroken worden. De Nationale Bank deelde immers mee dat de uurloonkosten in de Belgische privésector met bijna 13% zullen stijgen in 2022-2024; dat betekent een extra kost van 20 miljard euro voor de Belgische ondernemingen. Dat is, noch min noch meer, een aanslag op onze concurrentiepositie.
Afhankelijk van export
België is een kleine, open economie die sterk afhankelijk is van export. Onze uitvoer is nu goed voor bijna 80 % van de in België geproduceerde toegevoegde waarde. Met een sterk op exportgerichte economie is de concurrentiekracht van de bedrijven bijgevolg van cruciaal belang. De hoogkwalitatieve producten die de Belgische bedrijven maken, kunnen misschien wel wat duurder worden verkocht, maar wanneer het verschil 20 % of meer wordt, gaan klanten, binnen- en buitenlandse, op zoek naar goedkopere alternatieven. Verder verlies van onze concurrentiekracht kunnen we ons simpelweg niet veroorloven. Want het zou onze industrie in de vernieling rijden: Belgische bedrijven zouden dan in sneltempo marktaandelen en productie verliezen, investeringen schrappen, met finaal jobverlies als gevolg.
Verschil 1982
Het grote verschil met 1982 is, zo stelt het VBO, dat vandaag de Belgische frank niet meer bestaat, en wij, als België, onze munt (de euro) bijgevolg niet kunnen devalueren om onze concurrentiepositie te helpen herstellen. We moeten andere oplossingen zoeken, maar het aantal opties is beperkt. België heeft in vergelijking met onze drie buurlanden veruit de hoogste loonkosten per uur. En dat heeft veel te maken met het indexeringssysteem en met de hoge lasten op arbeid, waardoor we de kampioen van de loonwig (het verschil tussen loonkost en nettolonen) zijn.
Deze crisis bezweren zal pijn doen, hoe we het ook draaien of keren. En hoe langer we wachten, hoe brutaler de ingrepen zullen zijn, maakt het VBO duidelijk. Laten we daarom – regering en sociale partners incluis – samen ingrijpen voor we weer ‘de zieke man van Europa’ worden. We moeten de kosten van deze crisis verdelen over de drie grote economische actoren van dit land: overheid, werkgevers en werknemers", besluit Fa zijn blog.
Bron: Fedustria
Fa Quix van Fedustria: